Hg80Niet op het forum want…
Ik weet het voor de moment niet meer. Af en toe kom ik wel eens piepen. Kijk ik of er iemand iets geplaatst heeft. Lees dan en ben weer weg. Lig te zwaar in de knoop met mezelf om te reageren. Vind niet de juiste reactie of de energie. Zou zoveel willen vertellen, ergens, maar ben ook bang dat te doen. Ben eind oktober in een nieuw programma gestapt, maar dat biedt geen veilige haven. Integendeel. En wat we altijd doen, wat we kunnen en kennen is zorgen voor anderen. Daarbij totaal geen rekening meer houdend met onze eigen grenzen. Als het maar veilig genoeg is voor anderen. Kwikzilver(hg) e. En hoe wordt het veilig genoeg voor anderen? Door informatie te geven die eigenlijk niet wil worden gegeven omdat het niet veilig genoeg is. Ach, ik weet niet goed waarom ik dit nu vertel maar denk dat het te maken heeft met hoop. Altijd weer dat sprankeltje hoop. Er is een droom die weerkeert. Ik bevind mij in een pikdonker bos. Het is koud want elke uitademing is zichtbaar. Maar ik probeer niet te veel te ademen want het lijkt wel of met elke uitademing een stukje energie uit mij ontsnapt. Daarom denk ik dat ik het zie want het licht zachtjes op in het donker. Het bos is haast ondoordringbaar dichtgegroeid. Al kan ik het niet zien, ik voel het. Ik zweet ondanks de kou. Uit paniek en van inspanning, dus het is moeilijk mijn ademhaling te controleren. Ondanks de dichte begroeiing lijk ik op een pad te staan. Al kan ik het niet goed zien, ik wéét het ergens. Kaarsrecht strekt het zich voor mij uit met ver, ver weg aan het einde het vage schijnsel van een lichtbron. Ik probeer uit alle macht om daar naartoe te gaan maar wat ik ook doe ik lijk er steeds verder van weg te gaan. Stappen, lopen, springen, achteruit gaan, verschillende kanten tegelijk opgaan… wat ook, ik blijf ter plekke staan. Alsof ik op een onzichtbare loopband sta. Terwijl het vage licht zich steeds verder van mij af lijkt te bewegen en ik mijn inspanningen verhoog in paniek dat het weg gaat zijn als ik er niet op tijd geraak. Ik zie mijn uitademing. Die versneld en diep vanuit mijn brandende longen komt. Ze worden ritmisch uitgestoten in oplichtende wolkjes om dan op te lossen in het donker rond me, en ik proef het bloed van mijn van inspanningen geteisterde longen met elke in- en uitademing. Ik verhoog nogmaals de inspanning terwijl elke vezel in mijn lijf kraakt… en meestal schiet ik dan wakker
