1v8_k_vdkGeen nieuwe teksten. Niks. Niks speciaal.
Niet dat er niets opgeschreven is, maar enkel wat gedachten in die dagboeken.
‘k Voel me wat te veel gevangen in m’n gedachten nu.
Me wat te veel gevangen in de onrust van deze hele situatie.
Laatst dacht ‘k dit:
‘In die zoektocht naar dat “mezelf”, ben ‘k beginnen graven naar oorsprong, ..naar bronnen.
Als ‘k iets doe -en ‘k denk dat de meeste mensen dat ook wel zullen kunnen beamen- dan doe ‘k het met een diepgaande verbetenheid en vastberadenheid als van een pitbull die zich vastbijt in een tak; en daar blijft aanhangen.
Voorheen, voor die zoektocht, was dat wel altijd in dat “in-functie-van-een-ander”.
Onwrikbaar; Standvastig.. ..koppig.
- Intermezzo:
Dat maakt me, dikwijls ergens intern tegen beter weten in, maar door trauma haast onmogelijk te doorbreken, extreem loyaal ook.
Schadelijk loyaal.
Schadelijk voor dat “mezelf”.
‘Milgram-experiment’ schadelijk loyaal.
‘k Zou willen zeggen, ‘k zou willen dat ‘k kon beweren dat ‘k de autonomie bezat -en daarmee ook de keuzevrijheid- om als proefpersoon in dat Milgram-experiment op te staan vooraleer ‘k ook maar één schok zou toedienen.
Neen!
Meer nog.
‘k Zou willen dat ‘k over dat “mezelf” de autonomie bezat om nog vóór dat ‘k zou deelnemen aan dat experiment, bij het te horen krijgen van wat er verwacht wordt van ‘mij’ tijdens dat experiment, al zou kunnen zeggen dat ‘k daar niet aan participeer.
Omdat dat tegen alles -maar werkelijk alles van dat “mezelf” ingaat.
Maar nee.
De eerlijkheid gebiedt mij van te zeggen dat ‘k vrees -oké door trauma maar.. fucking pijnlijk- dat ‘k op bevel van autoriteit zou blijven doorgaan tot die ‘dodelijke’ dosis schokken.
Dát is, wat m’n ouders gedaan hebben.. en in hun zog dat dorp, die scholen, die leerkrachten, die gemeenschap.. die mensen.
Die hebben “mij” -elk deel van dat ‘mij’ dus he- al m’n autonomie -en daarmee ook al m’n keuzevrijheid- afgenomen op een grotesk verpletterende manier.. en me slaafse horigheid aan onrechtvaardige en onrechtmatige autoriteit bijgebracht.
En het ergste van al: Ze straften ons verschrikkelijk af als ‘k het niet deed, horig zijn aan die autoriteit; én ze maakten ons ‘de schuldige’, als ‘k braaf slaafs deed wat door die autoriteit opgedragen werd.
En dat is nog steeds zo!
‘k Heb dat ook nu recent weer een aantal keer ondervonden.
Nu, nu dat ‘k me probeer te verzetten tegen die aangeleerde slaafse horigheid aan autoriteit en m’n autonomie en keuzevrijheid tracht te vinden.
Nu, dat ‘k tegen al die trauma’s in vertik van nog te vragen ‘hoe hoog’ als me gecommandeerd wordt ‘spring’.. wordt ‘k weer, op schandelijke, tirannieke wijzen afgestraft.
Zoals die gemeente Bornem die me m’n rechten ontzegt -basisrechten he- enkel en alleen maar omdat ‘k probeerde om voor mezelf op te komen.
Noch verbaal noch fysiek agressief he.
“Gewoon”, omdat ‘k niet blind gehoorzaamde wat gecommandeerd werd.. verpletteren die mij onder de macht van autoriteit.
Valse, tirannieke autoriteit.
– einde intermezzo.
Dus ‘k bijt me vast..
Onwrikbaar, standvastig.. koppig..
Zelfs als ‘k daar geestelijk of lichamelijk schade door zou oplopen, los ‘k niet.
‘k Stop niet met scheppen als ‘k bleinen heb; noch als die openspringen of scheuren.
‘k Scheur dat loshangend stuk vel eraf en graaf verder.
Als dat begint te bloeden, daar zand in kruipt.. I don’t care!
Als ‘k ergens m’n zinnen op gezet heb.. ben ‘k in heel dat “ik” onhoudbaar meedogenloos voor dat “mezelf” om dat te bereiken..
Als ‘k denk dat iets de juiste weg is; en er wordt me geen heldere, duidelijke analytische reden gegeven waarom het niet de juiste weg zou zijn.. nee, dan laat ‘k me door weinig tegenhouden.
‘k Denk dat enkel dat “ik” me dan kan tegenhouden -> maar dat is veel complexer dan ‘k hier laat uitschijnen, want veel -nog steeds veel te veel- ligt in het onbewuste en trauma.
Oh ja, en “natuurlijk” hiërarchie. Onrechtmatige, machtsmisbruikende hiërarchie.
Maar daar hebben we ondertussen al dat intermezzo voor geschreven.
Deze keer dus ergens voor dat “mezelf”, in die zoektocht naar dat “mezelf” en het herwinnen van die autonomie over dat “mezelf”.
‘k Wou niet -en ‘k wil nog steeds niet- enkel maar wat aan de oppervlakte krassen.
Als je dat doet, denk ‘k, ben je enkel maar bezig met symptomen.
Dan ben je enkel maar bezig met de uitingen van onderliggende oorzaken.
Dan los je niets echt op.
Want als je die symptomen, die uitingen kent, en enkel daar begint aan te sleutelen, zonder nog verder naar onderliggende oorzaken te zoeken en kijken, dan ben je enkel bezig met onderdrukking van de expressie van je lichaam en geest, die net met die symptomen aangeven dat er iets is om verder over na te denken.
Dan ben je enkel bezig met het onderdrukken van dat “jezelf”.
En dat wil ‘k niet meer.
Dat doe’k al heel m’n bestaan.
Daarom dat ‘k zo vastberaden op zoek blijf naar oorzaken en bronnen.
Maar dus, zoals altijd, zoals een mol, zoals een ‘gedachten-mol’, graaf ‘k en blijf ‘k graven.
En dacht ‘k dus: ‘Al lang.., “ik” ben al heel lang voorbij de oorspong van die bronnen aan ’t graven’.
Alsof je van de monding van de Schelde heel die waterloop bent afgelopen tot aan de bron.. en dan naar de oorspong van die bron begint te zoeken.. op zoek naar de oorspong, de bron, de essentie van water.. of zoiets.
Omdat je begrijp dat die bron wel de bron is van die ene waterloop, maar niet de oorzaak van die bron.
Op zoek, altijd verder op zoek dus.
‘k Stop niet met graven. ‘k Blijf graven.
‘k Zoek, onderzoek en onderzoek m’n onderzoek.
Misschien dat velen nu zullen zeggen dat er een moment is waarop je moet stoppen met zoeken en graven.
‘k Ben niet akkoord dan.
Voor anderen misschien wel, maar niet voor ons.
‘k Ben een graver, ‘k ben een denker..
Trauma doet me dingen overdenken.
Ja, en dat is niet altijd wenselijk.
Zeker omdat daar te veel aangeleerde zelftwijfel en zelfverwijt in doorsijpelt.
Maar dat blijven zoeken, dat blijven graven, dat blijven denken op zich, is geen probleem.
Wat wél een beetje een probleem is, is dat ‘k niet altijd lang genoeg blijf stilstaan bij het ‘ontdekte’.
Dat m’n ‘geest’ dikwijls te snel gaat, zelfs voor onszelf, en al uiteenstuift in -tig aantal nieuwe denkpistes nog vooraleer iedereen mee is.
Dat maakt het ook moeilijk om zaken op te schrijven.
Die gedachten gaan dikwijls zoveel sneller dan m’n hand dat ‘k soms woorden aan elkaar rijg uit verschillende gedachten-momenten.
‘k Ben dan bezig met een woord op te schrijven en rijg daar halverwege een half woord uit verdere gedachten aan; en dan ook daaraan weer een van een nog verdere of andere gedachte..
Moet ‘k opnieuw proberen reconstrueren wat dat eerste woord was en waar ‘k daarmee naartoe wou.. want m’n gedachten zijn al weer verder in alle richtingen aan het opstuiven.
“Een diepe, diepe denker.”
Dat dacht ‘k gisteren.
En dat ‘k dat zou moeten leren aanvaarden ook, dat ‘k dat ben.
Dat ‘k zou moeten leren om “mezelf” te aanvaarden.
Dat klinkt allemaal simpel en alsof daar niet veel gedachten aan verspilt zijn, maar dat is voorbij de oorzaak van de bron en de bron van de oorzaak.
Als ‘k niet zou graven en blijven graven zou’k dat nooit zijn tegengekomen.
Als ‘k me content zou gesteld hebben met de bron van de oorzaak van de symptomen, zou’k die wortel van die bron nooit ontdekt hebben..
En nooit die uitlopers, die vertakkingen, dat gigantisch ondergronds netwerk van aaneenschakelingen en verbindingen in de relativiteit van tijd en ruimte en oorzaak en gevolg en bron ..gevonden hebben.
Dan zou ‘k nooit twijfelen aan het gekende.. en daardoor nooit geen kennis opdoen.
Dan zou al m’n zoeken voor niks zijn (geweest).
Voor “mij” he! Want het is op zich allemaal betekenisloos he.
Voor ’t zelfde geld zijn wij niks meer dan microscopisch kleine wezens in een microscopisch klein universum.
Is het voor ons observeerbare universum niks meer dan een zandkorrel in de woestijn van het oneindige.
Een micro-pixel in een oneindig zwart scherm.
Betekenisloos.
Echt zene, ‘k zou moeten stoppen met twijfelen aan “mezelf” en dat “mezelf” moeten leren aanvaarden.
Zonder arrogant te willen zijn, zonder ook maar de minste vorm van grootheidswaan..
Van oorzaak naar bron naar oorzaak van de bron ben ‘k een diepe, diepe denker.. in de lijn van een Spinoza bijv.. en ‘k zou dat verdomme is moeten leren aanvaarden.
Wat anderen daar ook van mogen denken, of niet.
Of die kunnen volgen of niet.
En velen zúllen niet kunnen volgen!
Velen zullen, net zoals Spinoza in zijn tijd ervaarde, onze gedachten niet kunnen volgen en die gedachten verwerpen.. als fantasie.. als ketterij.. als waanzin.. zoals ons ook al zo dikwijls verweten is.. uit arrogantie en grootheidswaan..
Maar het is net waanzin om gedachten naar het rijk der waanzin te verbannen enkel en alleen omdat ze zich buiten het gekende vertakken.
Wij zouden als mensheid zoveel verder staan moesten we dat lineaire denken nu eindelijk eens kunnen loslaten.
Of staat de evolutie ons dat nog niet toe?
Is dat de reden waarom ‘k me zo een alien voel onder die andere mensen?
Dat ‘k merk, in alles, dat die mensen lineair denken; en dat lineair denken nog steeds niet weten te lossen.
Ook al hun denken, en al hét denken, aanpassen aan dat lineaire denken.
Dat denken vanuit dat enkelvoudig-collectief, singulair egocentrisch perspectief van waaruit die altijd denken ‘juist’ te zijn.
Dat is nog steeds hetzelfde lineaire denken als van toen we uit de bomen kropen.
Nog steeds hetzelfde denken als het denken van onze nauwste verwanten: Chimpansees.
Kijk eens goed naar hoe die zich gedragen ..in de kern he.
Observeer hoe die sociale structuren in elkaar zitten en hoe die met elkaar omgaan.
Kijk voorbij alles voorbij en staar diep tot in de automatismen en mechanismen van hun drijfveren.. en hoe ze die tot uiting brengen.
Leg die blauwdruk eens op elke stap die wij als mens al gezet hebben.
Op elke “beschaving” doorheen de eeuwen heen..
Onderliggend, is dat de blauwdruk waarop wij nog steeds alles bouwen.
Ook al willen wij ons als mens zó graag onderscheiden van alle andere dieren door de capaciteit van onze hersenen, wij hanteren nog steeds diezelfde blauwdruk en hangen met onze gedachten nog steeds naast onze nauwste verwanten in de bomen.
Met heel de capaciteit van ons brein -waar we ons, als mensheid he, onszelf zó verheven mee voelen boven alle andere diersoorten uit, zijn wij blijkbaar als mensheid nog steeds niet in staat om vanuit iets anders te doen en te denken dan vanuit diezelfde primitieve, lineaire denkstructuren als onze nauwste verwanten.
In de kern, in de grond bouwen wij als mensheid nog steeds verder op diezelfde primitieve sociale structuren en denkpatronen als diegenen die ons 7 000 000 jaar geleden uit de bomen hebben doen kruipen; en ons 300 000 jaar geleden hebben doen aftakken van andere hominiden.
Elke stap sindsdien is in de kern, in de grond -als oorzaak en bron en bron en oorzaak- een lineaire stap met diezelfde blauwdruk als basis.
Zoals door de eeuwen heen gebouwen en tempels en weet ‘k veel wat.. met de grond gelijk gemaakt werden, en op die ruïnes opnieuw tempels en gebouwen etc.. gebouwd werden om diezelfde structuren, aan de hand van diezelfde blauwdruk, te installeren.
Hoera! Iets nieuw! Op diezelfde fundamenten die ons linea recta naar diezelfde ruïnes leiden.
En dat gebeurt nog steeds zo.
Er is nog niks veranderd en.. ‘k hoop werkelijk, echt, dat ‘k hier in het vervolg van deze zin, die ‘k niet verder ga opschrijven maar in m’n gedachten hou, totaal mis ben.
Maar ‘k vrees van niet.
En al is dan alles betekenisloos:
“Ik” hoopT werkelijk, uit de grond van m’n brein, dat wij, als soort, zolang wij ons niet kunnen bevrijden van dat primitieve, lineaire denken, dat enkel vernietigend werkt, nooit, maar dan ook nooit, een ander stukje onbeduidende ruimte weten in te palmen..
Zodat wij ook daar niet tot de mogelijkheid komen om alle betekenisloosheid aldaar te vernietigen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
