1v8_k_vdk‘k Voel me lastig.
Echt lastig!
Als in ‘k sta op ontploffen lastig.
Als in elk klein detail zou er voor kunnen zorgen dat ‘k ontplof lastig.
Maar ‘k ontplof niet.
‘k Laat mezelf niet ontploffen.
‘k Hou alles binnen en word gewoon nog lastiger op mezelf.
Drink een extra tas koffie, ook al heb ‘k er geen zin meer in.
Rook nog een sigaret -en nog een, op’t braken af.
‘k Zou willen gaan joggen.
Maar toch ook niet.
‘k Weet het niet.
‘k Weet niet wat ‘k zou willen, noch wat ‘k zou willen doen.
‘k Weet met mezelf geen blijf, omdat ‘k zo lastig ben.
Lastig op mezelf.
‘k Geraak geïrriteerd en geënerveerd, steeds meer en meer, van details -die geen details zijn.
Maar ‘k zeg niks.
‘k Krop het op.
‘k Krop alles weer op.
En zwijg.
‘k Snap niet hoe mensen zijn.
Hoe mensen kúnnen zijn.
Hoe het kan dat die zo finaal gefocust zijn op zichzelf en énkel zichzelf.
Dat ook niet door hebben van zichzelf.
Neen! Zelfs denken dat ze dat niet zijn.
Ego-istisch!
Egocentrisch egoïstisch!
“Ik ik ik”.. dat is al wat er bestaat in die hun wereld.
Oh ja, ze zullen me dat ook wel verwijten.
Ze zullen anderen en mij dat eerder verwijten dan dat ze naar zichzelf zullen zien.
Maar vooral om zichzelf niet te moeten zien.
Zeg ‘k daarmee dat ‘k zelf niet ergens egoïstisch ben?
Nee, absoluut niet.
Elk organisme is altijd ergens egoïstisch.
Dat kan niet anders.
Maar er zijn gradaties.
Enorme gradaties.
En wat ‘k zie rond mij..
Wat ‘k al heel m’n bestaan zie rond mij..
Nee, dat is een gradatie van egoïsme waar ‘k niet bij kan.
Die ‘k niet begrijp ook.
Dat is een gradatie van egoïsme die schadelijk is voor al waar het mee in contact komt.
En door daar constant in ondergedompeld te zitten, door daar al heel m’n bestaan in ondergedompeld te zitten, steeds dat schadelijk egoïsme te moeten ondergaan, zijn er momenten, zoals dit moment, waarop ‘k het eigenlijk niet meer aankan.
Waarop het te veel wordt.
Te veel IS!
Waardoor elk klein detail -dat eigenlijk op zich al geen detail is, gewoon het detail te veel is.
Het opkroppen me te veel wordt.
Als de emmer die overloopt -de druppel te veel.
En ‘k word lastig op mezelf.
Lastig ván mezelf.
Weet met mezelf geen blijf meer.
‘k Zou ‘iets’ kunnen zeggen “natuurlijk”.
Ja..
Maar toch ook niet.
Niet alleen omdat het niks uithaalt, maar vooral omdat het volledig gedraaid wordt.
Dat is alsof een klimop, die een boom volledig verstikt heeft, tot die sterft en omvalt, die boom verwijt dat hij dood is en omvalt.
Ge kúnt niks zeggen!
Het haalt niks uit dat je iets zegt.
Want vanuit die hun ik-beleving, vanuit die hun schadelijk egocentrisch egoïsme, alleen en in groep, zien die zelfs niet dat zij oorzaak zijn.
Wíllen die dat zelfs niet zien!
Draaien die alles vanuit dat schadelijk perspectief om.. en verwijten die alles buiten zichzelf als oorzaak.
Oh ja, komen we ook weer op dat ICMe-denken.
Dat is dus als individu en als collectief.
Wat kan je daar dan als eenling tegenin brengen?
Niks!
Machteloos!
Misschien is dat wel weer waarom ‘k zo lastig voel ook.
Wat een enorme machteloos ‘k al heel m’n bestaan ervaar en meedraag.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
