1v8_k_vdk‘k Begin vandaag -sort of speak- aan m’n laatste “normale” week.
‘Normaal’, zijn de voorbije weken, maanden, jaren geenszins geweest, maar volgende week stap ‘k uit het minuscule beetje zekerheid terug de grote onbekende onzekerheid in.
Er gebeurd niks!
Al weken, maanden.. al voor het tweede jaar op rij nu, loop ‘k in de onzekerheid van dakloosheid rond.
Dan eens hier slapen, dan eens daar..
Nooit eens zeker van “waar”.
En als het “waar”, als mooi gebaar, eens iets meer zekerheid brengt en biedt..
Blijft denken “daar”, de rugzak klaar, want zeker zijn dat zijn we niet.
Dat zijn we nooit.
Nooit geweest.
Geen zekerheid, geen veiligheid, geen rust voor onze geest.
In dat ‘voor het tweede jaar op rij’ wil ‘k even een aantal zaken uitlichten.
Ten eerste is die dakloosheid niet te wijten aan een gebrek aan proberen om daar verandering in te brengen.
Zelfs al waren we nog steeds niet zeker van het ‘waar’ en het ‘hoe’ we dat dan voor onszelf ingevuld wilden zijn..
Naar best vermogen hebben we geprobeerd om dat op eender welke manier in te vullen.
Zelfs, als dat betekende dat we ons eigen ‘gevoel’ daarbij opzij moesten schuiven, hebben we dat (meestal) toch weer geprobeerd.
Daarnaast hebben we, ondanks al onze vorige (negatieve) ervaringen, toch ook weer geprobeerd om op derden en instituten te vertrouwen om daar verandering in te brengen.
Maar ook daar weer: Behalve ‘druppels op een hete plaat’ -als in enkel wat administratieve ‘moetjes’ die niks van verandering mbt tot die situatie teweeg brengen- is ook daar weer niets uitgekomen.
Dat laatste lijkt misschien als “ondankbaarheid” over te komen, maar dat is het niet.
Maar dan moet ‘k terugkomen op iets dat we al een hele tijd eerder eens zeiden:
Dat iemand die in de woestijn zit, uitgedroogd is en snakt naar water, niet ‘ondankbaar’ is voor de droge crackers die worden aangeboden, maar dat het niet is wat er nodig is.
En die derden en die instituten..
Die blijven “water” beloven..
Maar blijven enkel die “droge crackers” aanbieden..
En, als we daar iets van durven zeggen, verwijten ze ons “ondankbaarheid”.
Dat “ik” heeft geen behoefte aan een eenmalig voedselpakket dat de honger naar zekerheid niet stilt.
Het heeft geen behoefte aan een ‘statuut’, enkel voor statistieken.
Het heeft geen behoefte aan een “pilletje”, enkel en alleen maar om het onvermogen van de geestelijke gezondheidszorg te verdoezelen.
Geen behoefte aan al die vele, mooie beloften.. over oases van rust.. die telkens opnieuw niets anders dan luchtspiegelingen blijken te zijn..
Nee.
“ik”, stap volgende week terug de grote onbekende onzekerheid in -alleen!; zoals ‘k al heel m’n bestaan alleen sta- omdat niet die dakloosheid op zich me zoveel onzekerheid bezorgt..
Maar het ‘moeten’ reken op mensen en hun instituten
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
