Hg8005:47u
‘Ik’ was nog eens vroeg wakker én op. Dat is lang geleden. Wat is lang natuurlijk? Een maand, een maand en half… het lijkt wel een eeuwigheid. De tijd speelt moordende spelletjes met ons.
Duizenden gedachten, duizenden ideeën …
Kwade dromen, nachtmerries achtervolgen dag en nacht. ‘Ik’ voel mij falen. Het is te veel. Te veel om alleen te dragen. Maar ondanks al mijn geroep blijft dat wel hoe ik ervoor sta: ‘Alleen’.
Ik weet niet waar er met al die gedachten naartoe moet worden gegaan. Het blog? Wat wil er met het blog worden bereikt? Wat betekent het blog meer dan wat het eigenlijk is: Een zoveelste strohalm. Onbeduidend. Betekenisloos.
Zoals alles: Totaal zinloos en nutteloos.
Ik zoek redenen om te zijn, om te bestaan, maar niets van wat ik vind wordt gegenereerd vanuit mezelf. Van ín mij.
Dus blijven het enkel maar absurd nutteloze strohalmen. Uiterst fragiele redenen, om te overleven, om de volgende dag te halen, waar je tegen beter weten in je hele ‘bestaan‘ aan vastklampt.
Omdat er gewoonweg niets anders ís. Sport? Koers?
Kan ik overleven van Milaan-San Remo tot Lombardije? Van klassieker naar klassieker? Of van ronde tot ronde? Van de tour Down Under tot Guangxi? Hoe absurd als daar je bestaan van moet afhangen.
Elke reden om te bestaan, om te proberen bestaan, ligt buiten mij. Zelfs de kinderen. Die in mijn hoofd niet verder kunnen en mogen worden toegelaten dan als concept: Verantwoordelijkheid. Maar zelfs dat concept, dat me voorheen, sinds ze er zijn, ergens in leven hield, is zo goed als alle waarde kwijt. Ze zijn al te dikwijls tegen mij gebruikt nu om ons te chanteren en te schaden. Pogingen om, de kinderen zelf, te vrijwaren van emotionele kwetsuren worden door de instanties die je zelf om hulp vroeg in de hand gewerkt. Als ‘vader‘ dan, kom je machteloos te staan tegenover een blind systeem. Wat betekent het dan nog ‘vader‘ te zijn? Je ‘verantwoordelijkheidsgevoel’ wordt dan totaal gereduceerd tot niet meer dan een aaneenschakeling van wat letters tot een abstract geheel: Een woord. Een woord als concept waaraan alle waarde en kracht is onttrokken. Dat enkel nog schaamte en schuld herbergt.
Het blog, dat niet door iedereen intern geapprecieerd wordt, is ook maar een strohalm. Zowel omdat onze woorden kunnen en zullen kwetsen als dat wij er zelf kwetsbaar door zijn. Maar vooral, denk ik, omdat mogelijk het tegenovergestelde kan worden bereikt: Dat we er nog verder alleen door komen te staan. Nog verder geïsoleerd van de wereld én van onszelf. Alles omzwachteld met een absolute faalangst niet goed genoeg te zijn. Omdat het nooit goed genoeg was. Omdat het niet goed genoeg ís. ‘Ik‘ niet goed genoeg is. Omdat dát, bedoeld en onbedoeld, de boodschap is, die ons overal en altijd is meegegeven. Wordt meegegeven. De boodschap die leeft in mij. De boodschap die leeft in elk deel van mij. Een boodschap die tot op de dag van vandaag nog steeds bevestigd wordt. Door de omgeving, de mensen, de maatschappij, zelfs in de hulpverlening, … maar ook niet in het minst… door mezelf!
Elk deel van mezelf is er door de jaren heen zó van doordrongen dat er geen verweer tegen is. Het leeft, het ademt, … ín mij. Adaptief en zelfregulerend. Waardoor alle pogingen om het te doorbreken mislukken en bijdragen aan die ‘gevestigde waarde‘. Het ook steeds meer en meer energie kost om pogingen te ondernemen het te proberen doorbreken.
‘Ik‘ bezit geen eigenwaarde. Géén!
Ze is mij op alle mogelijke manieren ontnomen en ik kan ze op geen enkele manier vanuit mezelf genereren. Integendeel!
Dus zoek ik het buiten mij. Zoeken we er koortsachtig naar buiten onszelf maar blijven we ook daar dezelfde bevestiging vinden. Reële bevestiging, geen selffulfilling-prophecy. –Er zijn er andere, we zijn niet dom noch blind. Maar die weinige andere ervaringen wegen er jammer genoeg niet tegen op. Of we nu willen of niet.- En ik wéét, wij wéten, dat het ook uiteindelijk daar niet te vinden zal zijn. Uiteindelijk, want de weg er naartoe ligt wel daar. Als sociaal dier loopt de weg naar onze eigenwaarde nu eenmaal via de interactie met onze omgeving. Via een omgeving waar door onze ervaringen zó wantrouwig tegenover wordt gestaan dat ze niet meer kan worden toegelaten. Mij er intern en extern voor afsluit. Moet voor afsluiten ook om niet nog meer schade op te lopen. Want dat zijn we: Beschadigd.
Ik kan niet anders dan er mij van afsluiten. Volledig van loskoppelen. Van dissociëren. Onbedoeld. Ongewild. Omdat het nergens voor geen enkel deel in mij veilig genoeg is.
De zoektocht dan, naar een omgeving die wel voldoende veiligheid zou kunnen bieden om dit te proberen doorbreken botst steevast op muren. Door beleid, wachtlijsten, onbegrip, onbevattelijkheid, gebrek aan kennis,… waardoor die levensnoodzakelijke veiligheid en hulp, om te proberen ‘helen’, uitblijft.
De vraag dan rijst: “Wat is een mensenleven waard? Wat is een mensenleven écht waard?” (Niet het financiële -of is dat toch het enige? De financiële waarde binnen een maatschappij, de productiviteitswaarde- maar de zin).
Waardoor (onbedoeld) de cirkel weer rond is. Er opnieuw moet worden gestart. Het is jammer maar helaas. En ook dat is jammer. Want ik voel de energie in razend tempo enkel nog slinken. Energie waarvan ik niet weet hoeveel er nog over is en steeds nadrukkelijker merk dat ze op geraakt.
Hoewel ik de tekst nu zelf als een gejammer, gezaag en geklaag ervaar, het woord van een zielige ‘loser’, van iets walgelijks dat met een krankzinnige passie wordt geminacht en gehaat, is er ook nog een belofte. Een belofte aan iemand, waar ik nu niet verder op inga omdat het te pijnlijk is dat zij haar belofte niet nakomt van te blijven staan, en de belofte aan de kinderen. Een belofte dat we alles zullen proberen, zolang er nog energie is. Zolang het nog kan. Dat alles zal geprobeerd zijn.
Hg80 © MMXX
