1v8_k_vdkOndanks al wat we al verteld en gezegd hebben, vinden jullie toch dat ‘k maar moet reageren volgens jullie ‘normaal’.
Terwijl haast niks aan dat “mij” binnen die omkadering van jullie normaal valt.
En als ‘k dat dan toch eens niet doe, probeer van dichter bij dat ‘zelf’ te blijven en van daaruit te reageren -iets waar jullie trouwens van beweren dat we daar recht op hebben, dan nemen jullie ons dat toch weer kwalijk dat ‘k niet reageer naar en binnen die grenzen van jullie normaal.
Het zou kunnen dat ‘k maar denk.
Het zou kunnen dat het m’n eigen -van kinds af aan geconditioneerde verwachting is die hier opspeelt.
De verwachting van afgestraft te worden als ‘k niet op een welbepaalde, volgens jullie normen gedefinieerde normaal reageer.
Het zou kunnen, dat dié verwachting -in m’n brein- zó groot is geworden, dat ‘k niet meer buiten die verwachte verwachting kan kijken, waardoor ‘k enkel nog maar kan denken (en dus verwachten) van afgestraft te worden als ‘k niet reageer zoals ‘k denk te moeten reageren (binnen die omkadering van wat “ik” dan percipieert en ervaart als jullie normaal -en niet “ik” is).
En toch, en toch…
O, en ‘k heb het hier niet over iemand “direct” op z’n bakkes kloppen omdat we ons bedreigd voelen, omdat die wat te dichtbij komt na herhaaldelijk proberen van onze grenzen aan te geven en die weer continu overschreden te weten.
Die “fase” zijn we al lang voorbij.
Op zich, al was dat toen voor ons ergens wel een “normaal” -omdat dat het enige was wat kenden, is dat ook voor ons niet echt iets dat te definiëren valt onder de noemer van een ‘normaal’.
Niet de actie (van na herhaaldelijk vragen om de aangegeven grenzen te respecteren die toch overtreden te zien) en niet de reactie (van in een paniekerige poging om die grenzen niet meer overtreden te zien van dan ook maar met m’n vuisten die grenzen duidelijk te proberen maken).
‘k Wist ni beter; had ook weinig anders gezien en ervaren vanuit m’n omgeving.
Dus kopieerde ‘k maar het gedrag dat haast elke ‘volwassene’ in m’n omgeving (naar ons toe) uitte: fysiek geweld.
Zij, fysiek geweld om hun wíl aan ons op te leggen; “ik”, fysiek geweld om iedereen op afstand te houden om me te proberen verdedigen tegen die continue overtredingen van elke “menselijke” grens.
Hey en euh.. da’s hier geen pleidooi of goedpraten van onszelf en dissen van anderen hé..
‘k Schrijf niet in een ‘goed of slecht’ of ‘juist of fout’ intentie.
Het zijn enkel feiten en hoe feiten op ons zijn over gekomen.
Goed, slecht, juist of fout.. zíj versus wíj.. daar zijn wij niet mee bezig.
Dat is iets waar anderen continu mee bezig zijn, wij niet; en dáárom kunnen die daar niet naast.
Zoals je om het een te kennen , niet naast het andere kan.
Geen zwart zonder wit; geen licht zonder duisternis; geen reactie zonder actie…
Maar misschien met een voorbeeld proberen verduidelijken..
“ik” is, zoals al zo dikwijls gezegd, door die dissociatieve identiteitsverstoring, niet elk moment hetzelfde (laat staan elke dag).
‘k Weet nooit hoe -of als wie of wat- ‘k opsta.
En doorheen de dag (of de week of wat dan ook) kan er eender wat gebeuren dat ervoor kan zorgen dat er vanbinnen ‘verschuivingen’ plaatsvinden.
Dat gaat gepaard met andere noden, andere verlangens, andere ‘gevoelens’.. anders zien, anders horen, anders ervaren.. anders denken..
Kortom: Iets, of iemand, anders ZIJN!
Dat is moeilijk.
En nog moeilijker is het om dat naar buiten toe niet te laten opvallen.
In “mijn” brein; “ik” heeft geleerd dat het levensbedreigend is als dat naar buiten toe opvalt.
Want dát, die structureel opgedeelde identiteit, is m’n echt “ik”.
En m’n echte “ik” -zo is me aangeleerd- heeft geen waarde, geen bestaansrecht en wordt aangevallen en afgestraft als dat opgemerkt wordt; en is bijgevolg dus levensbedreigend voor “ik”.
Nu, om dat dus niet op te laten vallen, om dat “mezelf” dus te proberen beschermen, heeft m’n brein een adaptief en zelfregulerend systeem ontwikkeld om enige continuïteit te kunnen laten uitschijnen.
Dat kost niet enkel onnoemlijk veel energie, maar het reageert in interactie met de omgeving ook haast uitsluitend volgens die veronderstelde verwachtingspatronen binnen die omkadering van dat (jullie) “normaal”.
Zelfs al heeft m’n echte “ik” (wie of wat er dan ook op de voorgrond staat bedoel ‘k) andere behoeften, verlangens, noden etcetera.. en zou er dus vanuit het deel dat dan vanbinnen op de voorgrond staat gereageerd willen worden..
Als een soort computerprogramma dat een ander programma overschrijft, neemt dat ‘systeem’ alles over en reageert, per situatie, naar wat er veronderstelt wordt dat er verwacht wordt (binnen die omkadering van dat verwachte “normaal”).
Zélfs, als dat dat “zelf” schaadt!
Als concreet voorbeeld misschien het volgende:
‘k Sta op en alles in “mij” schreeuwt alarm.
Misschien is het deel dat op de voorgrond staat uiterst depressief en angstig, overbelast, misschien zelfs met fysieke uitingen zoals migraineaanvallen etc.. en voelt het de nood om zich te isoleren, rust te nemen, elke interactie te vermijden..
Maar, er staat een ‘afspraak’ ingeplant in de agenda (kan zijn dat iemand anders die gemaakt heeft hé; dat dat niks met dat deel te maken heeft..).
Alles in m’n “ik”, dat dan op de voorgrond staat, schreeuwt moord en brand om die “afspraak” te verleggen.
Maar, de verwachting is dat gemaakte afspraken nagekomen worden.
Natuurlijk, er zijn altijd wel momenten waarop iedereen van ons eens iets moet doen, verplichtingen, waar op dat ogenblik weinig voor gevoeld wordt.
Maar dit gaat verder, dieper.
We spreken hier over iets of iemand die niks te maken heeft met die “afspraak”.
Misschien is dat zelfs een ‘schadelijke’ “afspraak” voor dat deel.
Dit is iets als het mentale equivalent van tegen iemand die kreupel is zeggen van uit z’n rolstoel te komen en een marathon te lopen.
Of een kind een volwassen taak opleggen.
Maar, dat systeem negeert dus alle “ik”, zelfs als dat ten koste van het “eigen” welzijn gaat, zélfs als dat effectief en reëel schadelijk is voor het “eigen” welzijn, om te voldoen aan de verwachting van dat normaal.. en sleept “me” dus naar die “afspraak”.
Nogmaals, m’n “ik” is op dat moment dus mentaal “kreupel” en eigenlijk niet in staat om naar die interactie te gaan..
Maar dat systeem neemt over..
Overschrijft alle “ik”..
Duwt het weg..
Alle “ik” weg.
Een in-functie-van-anderen.. ; een in-functie-van-hun-normaal.. een iets neemt over..
En ‘k ben daar ineens.
‘k Ben op die afspraak.
Zonder dat er een “ik” aanwezig is.
Omdat het verwacht wordt..
En dat systeem..
Of het dat andere programma, dat “ik” dan, daarmee nu zal doen crashen of niet..
Overschrijft alles om die verwachting van dat normaal te (proberen) voldoen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
