1v8_k_vdk‘k Ga hier voort, omdat ‘k aan die vorige tekst nog verder wil werken en niet weet hoe lang die nog gaat worden.
En terwijl ‘k dit nu neerpen bedenk ‘k me dat dit weer niks anders is dan me verantwoorden.
Een continue noodzaak die ‘k voel om me voor alles te moeten verantwoorden.
Elke stap die ‘k zet, elke gedachte die ‘k heb, elk gevoel, elk verlangen, elke nood..
Voor echt alles van dat “ik” voel ‘k een verpletterende haast oncontroleerbare drang om me daarvoor te verontschuldigen en te verantwoorden.
‘k Poog niks anders dan m’n uiterste best doen om een plaatsje voor dat “ik” te vinden binnen die maatschappij zonder daarbij weer heel dat “mezelf” te verliezen en ‘k voel niks anders dan schaamte en schuld en de nood om me daarvoor te moeten verantwoorden.
‘k Loop, nog steeds!, rond zoals een kieken zonder kop.
Chaos en paniek.
Chaotisch en paniekerig probeer ‘k te overleven en voor alles en iedereen “goed” te doen.
Maar ‘k blijf ter plekke trappelen.
Niks leidt tot iets en alle hulp die ‘k vraag ketst af op dovemansoren.
‘k Probeer m’n kinderen te helpen en bij te staan maar zelfs al maak ‘k zeer rationele, weloverwogen en naar hún verlangens en geuite betogen..
Omdat ‘k in de situatie zit waar ‘k in zit, dakloos etc.., wordt al wat ‘k zeg onder “waardeloosheid” bedolven.
Hoe irrationeel de ’tegenargumentatie’ ook is.
Hoe subjectief en hoe weinig die argumentatie met de kinderen zélf rekening houdt.
Hoe manipulatief, dreigend, kleinerend en identiteitsverpletterend dat voor de kinderen ook is.
Enkel en alleen omdat dat “ik” volgen die normen van die maatschappij in een “zwakkere” sociale positie verkeer, wordt er naar m’n verdediging van m’n kinderen hun gevoel, verlangen, wensen, niet geluisterd en blijven die traumatiserende schade oplopen die ‘k verder met lede ogen moet aanzien.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
